ದೇಶವುಳಿಸಲು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲ್ ಬೇಕು!

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಒಮ್ಮೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ.

ಭಾರತದ ರಾಜಧಾನಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಒಂದು ಚುನಾಯಿತ ಸರಕಾರ ಇದೆಯಾ? ಆ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ ರಕ್ಷಣಾ ಮಂತ್ರಿ ಮತ್ತು ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಇದ್ದಾರಾ? ಅವರೆಲ್ಲರ ಉಸ್ತುವಾರಿಯನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಅಂತ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದ್ದಾನಾ? ಒಂದು ವೇಳೆ ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಧಾನಿ, ಒಬ್ಬ ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿ, ಮತ್ತೊಬ್ಬ ರಕ್ಷಣಾ ಮಂತ್ರಿ ಅಂತ ಇದ್ದಾರೆ ಅಂತಾದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅವರು ಗಂಡಸರಾ?!

ಮೇಲೆ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬಾಲಿಶ ಅನಿಸಬಹುದು. ಅತಿರೇಕದ್ದು ಅಂತಲೂ ಕೆಲವರಿಗೆ ಅನಿಸಿರಬಹುದು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಂಬ ರಾಜಕೀಯ ಎದೆಗಾರಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ೨೦೦೪ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಓಟು ಹಾಕಿದವರಿಗೆ ಕೋಪ ನೆತ್ತಿಗೇರಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಂಥ ಪ್ರಶೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಭಾರತದ ಪಾಲಿಗೆ ಮತೀಯ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯೆಂಬುದು ಖಂಡಿತಾ ಹೊಸದಲ್ಲ. ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪಕ್ಷದ ಸರಕಾರವಿದ್ದರೂ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ದಾಳಿಗಳ ತೀವ್ರತೆಯೇನೂ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿ. ೨೦೦೪ರಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರ ಹಿಡಿದ ಸೋನಿಯಾ ಮೈನೋ ನೇತೃತ್ವದ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ನೇತೃತ್ವದ ಸರಕಾರ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟುವಲ್ಲಿ ಒಂದಾದರೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆಯಾ? ಇಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರ ಮಕ್ಕಳು ಸತ್ತಿಲ್ಲ.

ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ರಾಜಧಾನಿ ಮುಂಬೈಯಿಯ ಮೇಲೆ ಬುಧವಾರ ರಾತ್ರಿ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕನಿಷ್ಟಪಕ್ಷ ನೂರು ಮಂದಿಯನ್ನು ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಪೋಲೀಸ್ ಮತ್ತು ಮಿಲಿಟರಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಪುತ್ರರಾದ ಎಟಿಎಸ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಹೇಮಂತ್ ಕರ್ಕರೆ, ಎಸಿಪಿ ಅಶೋಕ್ ತಾಮ್ಟೆ ಮತ್ತು ಎನ್‌ಕೌಂಟರ್ ವಿಶೇಷಜ್ಞ ವಿಜಯ್ ವೀರಮರಣವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಜೋತೆ ಇನ್ನೂ ಹಲವು ಮಂದಿ ರಕ್ಷಣಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಜೀವ ತೆತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳನ್ನೂ ಕೊಲ್ಲಲಾಗಿದೆ.

ಘಟನೆ ನಡೆದ ಕೆಲವೇ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಎದುರು ಸೂಟು-ಬೂಟು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹಾಜರಾದ ನಮ್ಮ ಗೃಹ ಸಚಿವ (ಅವರು ನಿಜಕ್ಕೂ ಈ ದೇಶದ ಗೃಹ ಸಚಿವ ಹೌದೋ ಅಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನಗಳು ಮೂಡಲಾರಂಭಿಸಿವೆ!) ಶಿವರಾಜ ಪಾಟೀಲ್ ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಉಗ್ರರ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಖಂಡಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹಲುಬಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್, ನಿರ್ಭಾವುಕ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಖಂಡನಾ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.

ಹಾಗಾದರೆ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಖಂಡನಾ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವುದರ ಬದಲು ಬೇರೇನೂ ಮಾಡಲು ನಮ್ಮ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾ?

ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೧, ೨೦೦೧ರಂದು ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿ ನಡೆದ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಜಾರ್ಜ್ ಬುಷ್ ಘಟನಾ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಮಾರನೆಯ ದಿನವೇ ಅಮೆರಿಕದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದ ಪಾಪಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಯುದ್ಧ ಎಂಬ ಎದೆಗಾರಿಕೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡಿದರು. ಕೇವಲ ಆಡಿ ತೋರಿಸಿದ್ದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಮಾಡಿಯೂ ತೋರಿಸಿದರು. ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕದ ಸೈನ್ಯ ಅಪಘಾನಿಸ್ಥಾನದ ಬೆಟ್ಟ-ಗುಡ್ಡಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ತಾಲಿಬಾನಿಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ಕೊಂದಿದ್ದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ.

ಅಮೆರಿಕವನ್ನು ಮತ್ತು ಜಾರ್ಜ್ ಬುಷ್‌ರನ್ನು ಯಾರೇನೇ ತೆಗಳಬಹುದು. ಅಮೆರಿಕದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ’ಯುದ್ಧೋನ್ಮಾದಿ’ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಅಂತ ಮೂದಲಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು ನೆನಪಿಡಿ; ತನ್ನ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರತರಹದ ದಾಳಿಯಾದಾಲೂ ತೆಪ್ಪಗೆ ಕುಳಿತಿರಲು ಅಮೆರಿಕವೇನೂ ಭಾರತವಲ್ಲ. ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ಮೇಲೆ ಉಗ್ರ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಂಡರೆ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮತಗಳು ಎಲ್ಲಿ ಕೈತಪ್ಪಿ ಹೋಗುತ್ತವೆಯೋ ಎಂದು ಹಲುಬಲು ಅಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಂಬ ಪಕ್ಷವೇ ಇಲ್ಲ. ಅವತ್ತು ಅಮೆರಿಕ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಒಂದು ದಿಟ್ಟ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದಾಗಿ ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಅಮೆರಿಕವನ್ನು ತಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿಟುಕೊಂಡು ದಾಳಿಮಾಡಲು ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅರ್ದದಷ್ಟೂ ಇಲ್ಲದ ಇಸ್ರೇಲ್ ಕೂಡ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಲು ಬಂದ ದೇಶಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರ ನೀಡಿತ್ತು. ಇವತ್ತಿಗೂ ಅದೇ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಇಸ್ರೇಲಿನ ಆಡಿಳತಕ್ಕೆ ಇದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇಸ್ರೇಲ್ ಕೂಡ ಭಾರತವಲ್ಲ! ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಹುರಿದು ಮುಕ್ಕಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿರುವ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ದೇಶಗಳೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಇಸ್ರೇಲ್ ತನ್ನ ಭೌಗೋಳಿಕ ಸಮಗ್ರತೆಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.

ಆದರೆ ಭಾರತದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೇನಾಗಿದೆ? ಉಗ್ರರ ವಿರುದ್ಧ ಯುದ್ಧ ಸಾರಲು ಇವರ ಯಾರಪ್ಪನ ಅಪ್ಪಣೆಗಾಗಿ ಕಾಯಬೇಕು? ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಬೇಕಾ? ಅಥವಾ ಸೋನಿಯಾ ಮೈನೋ ಒಪ್ಪುತ್ತಿಲ್ಲವಾ? ಹಾಗಾದರೆ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಅಣುಬಾಂಬುಗಳು ಮತ್ತಿತರ ಆಧುನಿಕ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳು ಇರುವುದು ಏಕೆ? ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಂಡುಹೋಗಿ ಅರಬ್ಬೀ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಎಸೆದು ಬರಬಹುದಲ್ಲ?! ನಮ್ಮ ದೇಶದ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅದೆಷ್ಟು ಹದಗೆಟ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ ಉಗ್ರರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕರಾಚಿಯಿಂದ ಹಡಗಿನ ಮೂಲಕ ಮುಂಬಯಿಯ ಕಡಲು ತೀರವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರೂ ನಮ್ಮ ನೌಕಾಪಡೆಗೆ ಈ ವಿಷಯವೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ದೇಶದೊಳಗೇ ಇದ್ದುಕೊಂಡು, ಈ ದೇಶದ್ದೇ ಅನ್ನ ತಿಂದುಕೊಂಡು ನಂತರ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಾಂಬಿಡುವವರಿಗೇನೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಮುಖ್ಯ ಮತಬ್ಯಾಂಕ್ ದಲಿತರು, ಹಿಂದುಳಿದವರು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರು. ಮಾಯಾವತಿ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲವಾಗಿರುವ ಬಿಎಸ್‌ಪಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಪಾರಂಪರಿಕ ಮತಬ್ಯಾಂಕ್‌ಗಳಾದ ದಲಿತರ ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದವರ ಮತಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇತ್ತ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷ, ಲಾಲೂ ಯಾದವರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಜನತಾದಳದಂತಹ ಪಕ್ಷಗಳು ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮತ ಬುಟ್ಟಿಗೂ ಕೈಹಾಕಿವೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ತಳಪಾಯವೇ ಕುಸಿಯತೊಡಗಿದೆ. ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದವರ ಮತಬ್ಯಾಂಕ್ ಗಟ್ಟಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮೀಸಲಾತಿಯ ಆಟ ಆಡುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್, ಕ್ರೈಸ್ತರ ಓಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಿಂದ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯಾನಿಟಿಗೆ ಮತಾಂತರಗೊಂಡ ದಲಿತರಿಗೂ ಮೀಸಲಾತಿ ಮುಂದುವರೆಸುವ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದೆ. ಇವಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯದ ಮತಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಖಾತೆಗೆ ಜಮಾ ಮಾಡಿಕೊಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ವಿರುದ್ಧ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯನ್ನೆತ್ತಲೂ ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಿದೆ. ರಂಜಾನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಅಫ್ಜಲ್ ಗುರುವನ್ನು ನೇಣಿಗೇರಿಸಿದರೆ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ನೋವಾಗಬಹುದು ಅಂತ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಗುಲಾಂ ನಬಿ ಆಜಾದ್ ನೀಡಿರುವ ಹೇಳಿಕೆ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮತಕ್ಕಾಗಿ ಜೊಲ್ಲು ಸುರಿಸುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಯಾಗಿದೆ.

ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಿಂದ ಅನಿಯಂತ್ರಿತವಾಗಿ ದೇಶದೊಳಕ್ಕೆ ಹರಿದುಬರುತ್ತಿರುವವರ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡಲೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗೆ ಹೆದರಿಕೆ. ಕಾರಣ ಅದೇ; ಎಲ್ಲಾದರೂ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮತ ಕೈತಪ್ಪಿಹೋದರೆ?

ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಇಂಥ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿತನದಿಂದಾಗಿಯೇ ಭಾರತ ಇವತ್ತು ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯಂತ ಅಸುರಕ್ಷಿತ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಇಂಥ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಯುಪಿಎ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ಖಂಡಿತಾ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯುವ ನೈತಿಕ ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಲೋಕಸಭೆಯನ್ನು ವಿಸರ್ಜಿಸಬೇಕು. ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯ ಕೈಗೆ ಆಡಳಿತ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮುಂದಾಗಬೇಕು.

ಮತ್ತೆ ಚುನಾವಣೆಯಾದರೆ ಬಿಜೆಪಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದು. ಆದರೆ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಬಿಜೆಪಿಯಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ದೇಶಭಕ್ತಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬಿಜೆಪಿ ಆವೇಶದ ಮಾತನಾಡುತ್ತದಯೆ ವಿನಹ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಬೇಕಾದ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಅದಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಬಿಜೆಪಿ ಕೂಡ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸೀಕರಣಗೊಂಡಿದೆ.

ಇವತ್ತು ಭಾರತವನ್ನು ಕಾಪಾಡಲು ಈಗ ಇರುವ ಯಾವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ನಮಗೆ ಬೇಕಿರುವುದು ದೇಶಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಸಂಘರ್ಷಮಯ ಬದುಕು ಸವೆಸಿದ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಬಾಯ್ ಪಟೇಲ್. ದೇಶದ ಐಕ್ಯತೆಯ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ’ಆಪರೇಷನ್ ಬ್ಲೂಸ್ಟಾರ್’ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಆದೇಶ ನೀಡಿ ಕೊನೆಗೆ ತನ್ನ ಜೀವವನ್ನೇ ಬಲಿಕೊಟ್ಟ ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ’ಆಪರೇಷನ್ ವಿಜಯ್’ ಮೂಲಕ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ದಿಟ್ಟ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ್ದ ಅಟಲ್ ಬಿಹಾರಿ ವಾಜಪೇಯಿ.

ಇಂಥ ನಾಯಕರನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಭವಿಷ್ಯವಿಲ್ಲ.